In 1929 deed de Amerikaanse astronoom Edwin Hubble, in het observatorium van Mount Wilson in Californië, één van de belangrijkste ontdekkingen uit de geschiedenis van de astronomie. Met een gigantische telescoop bestudeerde hij de sterren. Zo ontdekte hij dat hun licht meer en meer verschoof naar de rode kant van het kleurenspectrum naargelang ze verder van de aarde verwijderd waren.
Deze ontdekking veroorzaakte grote opwinding in de wereld van de wetenschap. De algemeen erkende regels van de fysica stellen namelijk dat het spectrum van lichtstralen die naar het observatiepunt toe bewegen naar het violet neigen. De lichtstralen van een voorwerp dat zich verwijdert van het observatiepunt, neigen dan weer naar het rood. Tijdens zijn waarnemingen ontdekte Hubble dat het licht van de sterren naar de rode kleur neigt. Dat betekende dus dat ze zich voortdurend verder weg van ons verwijderen.
Lang daarvoor deed Hubble nog een andere belangrijke ontdekking. Hij stelde vast dat sterren en sterrenstelsels zich niet alleen van ons, maar ook van elkaar verwijderen. De enige conclusie die men hieruit kon afleiden was dat dit universum zich voortdurend uitbreidt.
Om dit beter te begrijpen, kan je je het universum voorstellen als een ballon (met puntjes erop getekend). Wanneer je hem opblaast komen de puntjes op het oppervlak van de ballon steeds verder van elkaar te staan. Zo bewegen ook alle voorwerpen in de ruimte zich alsmaar verder uit elkaar naarmate het universum zich verder uitzet.
Albert Einsteins ontdekking
In feite was dit in theorie al eerder ontdekt. Albert Einstein, die beschouwd wordt als de grootste wetenschapper van zijn eeuw, had uit zijn berekeningen in de praktische fysica reeds afgeleid dat het universum niet statisch kan zijn.
Hij had echter niets met deze ontdekking gedaan om een conflict te vermijden met het toen alom erkende statische model van het universum. Later heeft Einstein dit “de grootste fout uit zijn carrière” genoemd. Nog later bewezen Hubble’s waarnemingen dus inderdaad dat het universum zich uitbreidt.
Waarom was het destijds voor het bestaan van het universum zo belangrijk dat het zich uitzet? Stel je voor dat je kon teruggaan in de tijd. Dan bewijst het feit dat het universum uitdijt dat het uit één enkel punt is ontstaan. De berekeningen toonden aan dat dit “enige punt”, waarin alle materie van het universum vervat was, géén volume had en tegelijk een oneindige dichtheid. Het universum bleek dus te zijn ontstaan door de ontploffing van dit enkele punt met volume nul. Deze enorme explosie, het begin van het universum, kreeg de naam “Big Bang”. Later werd die ook overgedragen op de theorie erover.
Het is belangrijk erop te wijzen dat “nul volume” een theoretische term is. Het idee van het “niets” ligt buiten het bevattingsvermogen van de mens. De enige manier waarop de wetenschap dit kan definiëren is door het “een punt met nul volume” te noemen. Eigenlijk betekent “een punt met nul volume” gewoon “niets”. Het universum is uit het niets ontstaan. Met andere woorden: het universum werd geschapen.
De Big Bang theorie in de Koran
De theorie van de Big Bang toonde aan dat in het begin alles in het universum één stuk vormde en later werd gespleten. De Koran heeft dit feit, dat de Big Bang theorie aan het licht bracht, 14 eeuwen geleden al vermeld, toen de mensen nog maar weinig over het universum wisten. Allah zegt (vertaling van de betekenis):
“Weten degenen die ongelovigen zijn niet dat de hemelen en de aarde als een gemengde massa waren, en dat Wij het vervolgens hebben gescheiden? En Wij hebben alle levende dingen uit het water geschapen. Zullen zij dan niet geloven?” [Edele Koran 21:30]
Zoals het vers zegt, is alles geschapen. Zelfs “de hemelen en de aarde” die toen nog niet bestonden, zijn door een grote knal (Big Bang) vanuit één punt ontstaan. Doordat al het geschapene steeds verder uiteen dreef, is het universum zoals wij het nu kennen ontstaan.
Als we de uitspraken in het vers vergelijken met de Big Bang theorie, zien we dat ze volledig met elkaar overeenstemmen. Echter werd de Big Bang theorie pas in de 20ste eeuw als wetenschappelijke theorie geïntroduceerd.
De uitbreiding van het universum is één van de belangrijkste bewijzen dat het universum uit het niets tot stand kwam. Hoewel dit feit pas in de 20ste eeuw werd ontdekt, heeft Allah ons hierover 1400 jaar geleden al ingelicht in de Koran:
“Met grote macht hebben Wij de hemel gebouwd. Waarlijk, Wij zijn het, die hem hebben uitgebreid.” [Edele Koran 51:47]
